محمد (ص)، آمد تا کودک بشریت را در آغوش پرمهر و عطوفت‹‹دین›› قرار دهد.

ما هر چه داریم از برکت آن فرمان اقرأء است، که سروش غیبی در گوش محمد (ص) خواند تا ظلمت جاهلیت را بزداید و فطرتها را بر انگیزد و بشریت را به کمال برساند.

امسال سال پیامبر اعظم(ص) نامیده شده است که خوب است ما تا جائی که امکان دارد راه و روشی را در پیش بگیریم که به سیره نبوی نزدیکتر شویم.

وبلاگ سیستان در این راستا از دریای بیکران معرفت و سیره نبوی چند قطره ای از فرامین ارزشمند پیامبر اعظم(ص) را جهت تذکر به خود و شما یادآور می شود:

1 – از پیامبر (ص): بهترین کارها سه چیز است:

تواضع به هنگام توانگری، گذشت در وقت قدرت و توانائی و بخشش بی منٍِت.

2 – از پیغمبر(ص): شب بیداری جز در سه مورد سزاوار نیست:

تلاوت قرآن، طلب علم، عروسی

3 – از پیامبر اعظم(ص): اگر سه گرفتاری و بلا برای آدمیزاده نبود برای هیچ چیز سرفرود نمی آورد:

مرض، فقر و مرگ

      این استان پهناور در سمت شرق با کشور پاکستان نهصد کیلومتر و با کشور افغانستان سیصد کیلومتر مرز مشترک دارد؛ در قسمت جنوب با دریای عمان به طول تقریبی دویست و هفتاد کیلومتر مرز آبی دارد و از قسمت شمال و شمال غرب با استان خراسان  به طول صد و نود کیلومتر و در قسمت غرب با استان کرمان به طول پانصد و هشتاد کیلومتر و با استان هرمزگان به طول صد و شصت و پنج کیلومتر همجوار است.

      استان سیستان و بلوچستان به لحاظ وسعت از بزرگترین استانهای کشور است و پس از استان خراسان در رتبه دوم قرار دارد. این استان از دو ناحیه سیستان و بلوچستان تشکیل یافته است که از لحاظ طبیعی با یکدیگر کاملاً متفاوتند.

       ناحیه سیستان هشت هزار و صد و هفده کیلومتر مربع، در قسمت شمالی این استان قرار دارد و حوزه مسطح و مسدودی است که از آبرفت‌های دلتای قدیمی و فعلی رود هیرمند تشکیل شده است.

       ناحیه بلوچستان به مساحت صدو هفتاد و نه هزار و سی‌صد و هشتاد و پنج کیلومتر مربع منطقه وسیع کوهستانی است که حد شمالی آن کویر لوت و حد جنوبی آن دریای عمان است.مرزهای طولانی آبی و خشکی استان با کشورهای افغانستان، پاکستان و کشورهای حوزه خلیج فارس، موقعیت ویژه‌ای را به آن بخشیده و سبب ایجاد شرایطی خاص شده است.

       چندگانگی و تنوع مذهبی، گویش‌های مختلف و نمود تعلقات قومی و قبیله‌ای از دیگر ویژگی‌های اجتماعی این استان است.

        بر اساس آخرین تقسیمات کشوری استان سیستان و بلوچستان سال هزار و سیصد و هفتاد و پنج دارای هفت شهرستان، بیست و نه بخش، شانزده شهر، نود و دو دهستان و شش هزار و سی و هشت آبادی دارای سکنه بوده است.

        شهرستان‌های آن عبارتند از: ایرانشهر، چابهار، خاش، زابل، زاهدان، سراوان و نیک شهر.

        تا بعد

آنجا که دشتهای وسیع و پهناوری وجود دارد.

آنجا که جز تپه ها وپشته‌های ریگی،کوهی بنظر نمیرسد.

آنجا که شن ها راه میروند.

آنجا که باد محشر میکند.

آنجا که فقط دو موسم دارد.

آنجا که زمینش پیوسته فرو می رود؟

آنجا سیستان سرزمین شگفتیها است.

    سیستان در جنوب شرقی ایران فعلی قرار دارد و بین اراضی خراسان و بلوچستان واقع است.

    مرکز آن شهرستان زابل است و این ایالت در حدود بیش از 185 هزار نفر جمعیت و700 دهکده دارد.

   قدیمترین نام این سرزمین زرنگ (معرب آن – زرنج) بوده است که تا حمله سکاها به همین نام خوانده می شده است،سپس بواسطه آمدن سکاها به این سرزمین نام این منطقه سگستان (عربی) سجستان،زابلستان (بخاطر نام شهر زابل) ملک نیمروز و بالاخره امروز سیستان نامیده می شود.

      سیستان در زمان هخامنشیان یکی از مهمترین ساتراپی‌ها محسوب میشده است که در نبشته‌های بجامانده از آن عصر از این محل بارها ذکر شده است، بنا بگفته مورخین یونانی داریوش کبیر در هنگام جنگ به ساکنین آنجا به ویژه به تیره آریاسپی لقب اورگاتا داده است.

سیستان در افسانه‌های ایران اهمیتی بسزا داشته است و احتمالاً یکی از مراکز دین زرتشت بوده و بر طبق روایات زردشتی سه پسر زردشت از کنار هامون سیستان ظهور خواهند کرد.

 سیستان زادگاه رستم است وبنا به روایات شاهنامه فرمانروای سیستان بمعنی وسیع آن یعنی زابل یا زابلستان،بست،غزنه وکابلستان بوده است و اصولاً سیستان موطن و مقر پهلوانان باستانی ایرانی معرفی شده است.

     تمام خاک سیستان در گذشته بوسیله آب رودخانه هیرمند که در آن جاری بوده مشروب میگردیده است  و این اراضی در میان رودخانه هیرمند و دریاچه هامون و گودزره بصورت دلتائی بوده استو به علت حاصلخیزی این ناحیه در قدیم آنرا (مصر ایران) مینامیده اند و جغرافی‌دانهای عرب در قرون وسطی تمام قسمت شرقی ایران را خراسان یعنی کشور خورشید نامیده اند.

       تمام اراضی سیستان سابق فعلاً جزء کشور ما نیست، زیرا پس از تشکیل کشور افغانستان فقط قسمت کوچکی از سیستان سابق بنام شهرستان زابل در ایران باقی ماند و قسمت بیشتر آن ضمیمه خاک افغانستان گردید.

      با کشف آثار فراوان مربوط به دوران پیش از تاریخ در سیستان این موضوع به اثبات رسیده است که این محل پیش از آمدن هند و اروپائیها ویا گروه آریائی محل سکونت اقوام مختلفی بوده است،از جمله آثار پیش از تاریخ این ناحیه سفالهای سیاه و قرمز رنگ مکشوف از قبرستان ابراهیم خان است که در 110 کیلومتری مغرب شهر زابل در جنوب جاده زاهدان به زابل واقع است،همچنین آثار مهمی از شهر سوخته در 67 کیلومتری غرب زابل در شمال جاده زاهدان زابل کشف شده است که تقریباً مربوط به اواخر هزاره پنجم و اوایل هزاره چهارم پیش از میلاد است در این محل آثار یک آتش سوزی عظیمی را میتوان مشاهده نمود.

     سیستان در دوران هخامنشیان،اشکانیان وساسانیان نیز بسیار آباد بوده و یکی از مهمترین مراکز عمده آن عصر محسوب میشده است.

    در دوران اسلامی زمانی آباد و زمانی ویران شده است، در زمان حمله مغول و تاتار به ایران ساکنان این ناحیه به علت ایستادگی،مقاومت و مبارزه مردانه مورد خشم وغضب مهاجمین قرار گرفته و پس از شکست اهالی سیستان تمام شهرها و دهات آنها ویران گردید.

    ولی اینرا هم باید ذکر نمود که وزش بادهای معروف در سیستان برای آن سامان نعمتی بشمار میرود، زیرا پشه و مگس و میکروبهای حصبه و آبله و سایر ناخوشیها را از بین میبرد و بدون وزش این باد زندگی درماههای تابستان امکان پذیر نیست. ظاهراً منشاء این بادها پامیر است که از آنجا بطرف سرحد ایران و افغانستان منتقل میشود.